[Chapter 14]

Hólmkell bóndi sat nú heima. Þat var einn dag at hann reið til Ingjaldshóls ok sátu þeir Þorgrímr allan dag á tali ok vissi engi tal þeira. Fór Hólmkell heim. Þorleifr Steinólfsson helt á bónorði sínu við Ketilríði, en Hólmkell tók því ekki fljótt. Litlu síðar sendi Þorgrímr bóndi heiman þrjá menn ok váru í brottu þrjár vikur, kómu heim síðan. Vissu menn ekki hvárt þeir hǫfðu erendat. Þat bar til einn dag á Fossi at þar kómu þrír tigir menn. Hólmkell spyrr foringja þeira at nafni, en hann kvaðsk Þórðr heita ok eiga heima í Austfjǫrðum, en kvað þat erendi sitt at biðja Ketilríðar. Bóndi veik því til ráða dóttur sinnar. Var hon atspurð; tók hon því fjarri. Þótti maðrinn gamall vera, en ǫngvan hug hafa á at giptask. Þorbjǫrg fýsti þá enn þessara kaupa ok þær urðu málalyktir at Hólmkell gipti honum dóttur sína hvárt henni var þat nærri skapi eða fjarri, ok fór Ketilríðr heim með honum; skyldi brúðkaupit vera í Austfjǫrðum. Linna þau ekki fyrr en þau koma austr ok heim, ok tók Ketilríðr þar við ǫllum ráðum. Þó sá menn <aldri> hana glaða vera. Ekki gerði bóndi brullaup til hennar. Í einni sæng lágu þau stórri, sem ván var. Var fyrir sænginni sitt sparlak. Leið svá fram langar stundir. Þorleifr undi illa at Ketilríðr var gipt, en þótti þó eigi hœgt til atgerða þar hon var svá langt í brott. Þórðr gerði alla hluti vel til Ketilríðar, ok gagnaðisk henni þat ekki vegna þeirar ástar er hon hafði á Víglundi, því hon bar loganda elskueld sér í brjósti.