[Chapter 6]

Nǫkkuru síðar kom Þorgrímr at máli við konung at hann gæfi honum orlof at hitta Þóri jarl. Konungr veitti honum þat. En er Þorgrímr kom til jarls, var honum þar vel fagnat; hafði Þorgrímr þá upp erendi sín. Jarl sagðisk mundi gipta honum dóttur sína. Var Þorgrímr þar þrjár nætr, ok fell allvel á með þeim Ólǫfu, ok segja sumir menn at þau muni þá fastmælum bundit hafa sitt eiginorð. Fór Þorgrímr þá á konungs fund at sinni. Fór hann þá í hernað; var hann þá fulltíða maðr. Lá hann í hernaði um sumarit ok þótti inn rǫskvasti maðr í ǫllum mannraunum; bæði aflaði hann sér fjár ok frama. Þat var nú því næst at Ketill af Raumariki ríðr heiman með þrjá tigu *manna til Þóris jarls; var þar at veizlu Haraldr konungr. Ketill hefr upp orð sín ok biðr Ólafar geisla sér til handa ok með fulltingi konungs gipti Þorir Katli dóttur sína. Lagði Ólǫf þar ekki jáyrði til. Var þat auðfundit at henni var ekki um þann ráðahag, en þá er kaupin fóru fram, kvað Ólǫf vísu þessa:

Veit ek, at gullhrings gætir
glaðr kveðr betr en aðrir;
sá mun hljómr í heimi
hauklanda mér granda
enginn en hristir hringa
svá hvítr at ek til líta;
ǫðrum vann ek eiða vinna;
ann ek vel bjǫrtum manni.

Flestir halda þat fyrir satt at Ólǫf mundi heldr vilja átt hafa Þorgrím, en þó varð svá búit at standa. Var nú ákveðinn brullaupstími at vetrnáttum heima hjá Þóri jarli. Líðr svá á sumarit. Um haustit kom Þorgrímr heim ór hernaði ok frétti þat at Ólǫf var gipt. Fór hann þegar á konungs fund ok beiddi hann liðveizlu at ná konunni, hvárt Þóri jarli líkaði vel eða illa, en konungr kvaðzk undan allri liðveizlu við Þorgrím ok sagði Ketil vera sinn góðan vin: "Legg ek þér þat til ráðs," segir konungr, "at þú deilir ekki kappi við Ketil, því hann er inn mesti kappi ok garpr. Vil ek biðja Ingibjargar dóttur hans þér til handa ok sættisk svá heilum sáttum." Þorgrímr kvaðzk eigi þat vilja: "Vil ek halda ǫll orð ok einkamál þau vit Ólǫf hǫfum talat okkar í milli. Ætla ek hana at eiga eðr ǫngva konu ella. Vili þér mik ekki til styrkja, þá mun ek yðr ekki lengr þjóna." Konungr sagði hann skyldi því ráða. Síðan tók Þorgrímr orlof af konungi. Gaf konungr Þorgrími gullhring þann er vá mǫrk. Fór hann síðan til manna sinna. Þá váru þrjár nætr til brullaupsins. Gengr Þorgrímr þá einn á land sinna manna þar til er hann kom á garð Þóris. Þat var í þann tíma er brúðr var á bekk komin. Ǫll var drykkjustofan alskipuð af mǫnnum; sat konungr í hásæti. Var veizlan in bezta. Þorgrímr gengr í stofuna á mitt gólfit; svá váru mǫrg ljós í stofunni at hvergi bar skugga á. Allir menn þekktu Þorgrím. Hann mælti þá: "Hefir þú, Ketill, keypt Ólǫfu?" Ketill kvað svá vera. "Var þat nǫkkut," segir Þorgrímr, "hennar vili eða samþykki til?" "Ek ætlaða," segir Ketill, "at Þórir jarl mundi eiga ráða fyrir dóttur sinni, ok mundi þat kaup lǫgfullt er hann gerði." Þorgrímr sagði: "Þat segi ek at vit Ólǫf hǫfum þat eiðum bundit at hon skyldi ǫngvan mann eiga nema mik, ok segi hon hvárt eigi er svá." Ólǫf kvaðzk því ekki í móti mæla. "Þá þykkjumsk ek eiga konuna," segir Þorgrímr. "Hana skaltu aldri eiga né fá," segir Ketill. "Hefi ek deilt kappi við þér meiri menn ok haldit mínum hlut fyrir þeim." Þorgrímr mælti þá: "Sjá þykkjumsk ek at þú Ketill gerir þetta í konungs trausti, ok sakir þess þá býð ek þér hólmgǫngu, ok eigi sá konuna er annan vinnr." "Þess vil ek njóta at ek em mannfleiri" segir Ketill. En er þeir Ketill hǫfðu þetta mælt, bar svá við at ǫll ljós -in slokknuðu í stofunni. En er ljósit varð uppkomit, var horfin brúðrin ok Þorgrímr. Þóttusk þá allir vita at hann mundi þessu verki valda. Var þat sagt at Þorgrímr hefði brúðina burt tekit þá ljósin slokknuðu ok bar til skips, en menn hans hǫfdu við búisk eptir því sem Þorgrímr hafði þeim fyrir sagt, svá þeir váru skipbúnir til hafs, því veðr stóð af landi. Þá var landnámatími sem mestr á Íslandi. Þat þóttisk Þorgrímr vita at hann mundi ekki geta haldit sik í Nóregi fyrir verki þessu. Fýstisk hann því at fara til Íslands, ok létu þeir í haf ok fengu góðan byr, ok kómu at Snæfellsnesi ok tóku land í Hraunhǫfn. Spurði konungr nú til ferða Þorgríms; þóttisk Ketill hafa fengit ina mestu sneypu, misst konuna, en óvíst hvárt hann mundi nǫkkurn tíma geta rétt þessi mál. Gerði konungr Þorgrím útlægan fyrir endilǫngum Nóregi af atgǫngu Ketils. Hverfum vér þar frá at sinni.